Wat inspireert Menna Laura Meijer?

Meijer: ‘Deze documentaire was mijn grote inspiratie voor Fortuyn: On-Hollands. Ik zag de film op IDFA en dacht: wauw, dit vind ik waanzinnig. Door het archiefgebruik, maar ook hoe je van een heel slecht persoon ook het positieve beeld meekrijgt. O.J. Simpson was een gruwelijke moordenaar én een van de allergrootste Amerikaanse sportsterren. Ik realiseerde me dat het beeld dat wij hebben van zo’n icoon tegelijkertijd de projectie van het land is. Ik vond dat heel fascinerend. De film behandelt veel thema’s, maar allemaal via één persoon. Het idee voor Fortuyn is daarop gebaseerd. Pim Fortuyn bleek de persoon waarmee ik het verhaal van Nederland kon vertellen.'

'Ook vind ik het sterk hoe in O.J. de geïnterviewden vanuit hun eigen ervaringen vertellen. Dus zonder deskundigen die alles van bovenaf beschouwen of duiden. En deze mensen doen scherpe uitspraken, maar zijn in de montage niet tegenover elkaar gezet. Dat hebben we bij Fortuyn ook geprobeerd. Mensen vertellen hoe zij zelf gebeurtenissen beleefd hebben en de kijker kan vervolgens denken: dat heb ik eigenlijk nooit zo meegekregen.’

‘Veel documentaires zijn ingewikkeld, saai, pretentieus of lang. Oké, ‘lang’ mag ik eigenlijk niet zeggen aangezien ik net een film van acht-en-een-half uur heb gemaakt. Maar Live Forever is van het eerste tot het laatste frame waanzinnig. Het gaat over kunst, muziek, de subcultuur, maar ook hoe die zich verhoudt tot de politiek. De cameravoering, de hoofdpersonen, het onderwerp, de vormgeving: I love it. Het is extra leuk als je als kijker bekend bent met wat muziek doet als je op een festival aan de drugs bent.'

'Live Forever is een goed voorbeeld van welke opwinding het medium film kan overbrengen. En hoe cool is het als je dit kunt maken? Er zijn veel documentairemakers die de coolness van een stoeptegel hebben, maar bij deze film dacht ik echt: wauw, dit wil ik ook wel ooit nog maken.'

‘Op basis van dit boek ga ik mijn volgende film, Who’s Your Daddy?, schrijven. Die film gaat over het framen van de foetus. Hoe we als vrouwen – of als persoon met baarmoeder - altijd spreken over ‘baas in eigen buik’, maar eigenlijk nooit eigenaar van de foetus zijn geweest. Dehues boek brengt dit in een vijf eeuwen omspannend onderzoek in kaart. De morele en emotionele waarde van wat er in de baarmoeder gebeurt, is in het Westen bepaald door mannen in de politiek, de kerk en de medische wetenschap. Dat zijn partijen die heel andere belangen hadden dan het welzijn van noch een foetus noch de persoon met een baarmoeder.'

'Het gaat mij niet om het vraagstuk of je altijd blij moet zijn met het ouderschap of verdrietig over een abortus, maar dat je als vrouw beseft dat je in een geconstrueerde vrouwelijkheid leeft. Alleen als je dat doorziet kan je misschien een beetje baas worden van je eigen situatie. Dat is niet alleen belangrijk voor jezelf, maar ook om ertegen te kunnen ageren.’

‘Dit is mijn go-to-boek. Chogyam Trungpa beschouw ik als mijn leraar in het boeddhisme. Hij is allang dood, maar hij legt het boeddhisme uit op een manier die voor mij heel belangrijk is. Dat ik besef dat ieder mens, wie dan ook, in essentie een goed wezen is. Dat alles met elkaar verbonden is en dat het onmogelijk is dingen te doen zonder dat het consequenties heeft voor jezelf en anderen. Dat klinkt heel kazig en oppervlakkig, maar voor mij was het een heel belangrijke leerweg.'

'Ik ben zelf eigenlijk heel gepolariseerd, heel heftig en altijd heel uitgesproken. En ik spreek me ook graag uit, maar als mens zou ik eigenlijk het liefst een gevoel van saamhorigheid brengen. Dat gaat nog vaak mis, maar het is mijn verre ambitie ooit zo te leven.’