In de audiodocumentaire Als ik morgen doodga gaan David Weel en Louise Anthonissen hun fascinatie voor laatste woorden achterna. Ze worden gedreven door hun persoonlijke ervaringen met het thema, maar gaan ook in gesprek met mensen die binnenkort zelf laatste woorden zullen uitspreken. De 83-jarige Geneviève heeft euthanasie aangevraagd en de 82-jarige kunstenares Sam heeft kanker, maar besloot zich niet de laten behandelen. Elk op hun manier bereiden ze zich al dan niet voor op hun laatste momenten en laatste woorden.
Maar het onderzoek leidt ook tot reflecties en vragen van de makers zelf. Toen David een aantal jaar geleden zijn vader verloor, bleef hij achter met een videoboodschap die zijn vader veertien jaar voor zijn overlijden al had opgenomen. Terwijl David op zoek gaat naar de chronologisch laatste woorden van zijn vader, vraagt Louise aan haar moeder, die uitvaartbegeleider is, wat de betekenis van een laatste boodschap is.
Door middel van sferische soundscapes en poëtische vertellingen word je in Als ik morgen doodga op geheel eigen wijze meegenomen in een verhaal dat ontroert, doet lachen én aanzet tot gesprekken die je niet eerder had.