‘Ik heb geprobeerd mezelf niet te sparen voor deze film’

In het begin van de film ligt de focus op hoe jouw transitie is voor Sterre. Wat vond zij van deze insteek voor de film?
‘Zij vond het vreselijk. Maar ze had ook allang door dat de film eigenlijk niet over haar ging, maar over mijn eigen worsteling. En ikzelf wist ook wel dat er ergens in het maakproces een punt zou komen waarop de camera, letterlijk of figuurlijk, zou omdraaien. Maar in principe dacht ik echt dat het over háár zou gaan.’

Maar ze liet zich wel door jou filmen?
‘Sterre zegt dat ze uit liefde meewerkte. Ik haalde een idee in mijn hoofd en kreeg dat er niet meer uit. En dat ik moest afstuderen speelde natuurlijk ook mee. Ik zag veel potentieel in een persoonlijke film met een interessante dynamiek tussen twee partners. Een voor en een achter de camera. Ik was er zo enthousiast over geworden dat Sterre het gevoel kreeg dat ze me dat niet kon ontnemen.’

In een van de spannendste scènes van de film vraag jij of Sterre jouw transitie een probleem voor jullie relatie vindt. Ze antwoord stellig: “Nee”. Ook voelt ze aan dat dat niet het gewenste antwoord voor jou is. Wat dacht je toen dat gebeurde?
‘Dat was echt een horrormoment tijdens het maken van deze film. De interviews liepen dood, die kwamen nergens op uit. Het duurde best lang voordat ik daar noodgedwongen genoegen mee nam. Sterre dwong me zo natuurlijk om naar mijn eigen worsteling te kijken. Maar in eerste instantie had ik echt paniek als regisseur, want ik dacht: we hebben al een paar maanden gedraaid en er is geen film.’

Dacht je dat echt?
‘Ik heb zelfs even gehoopt dat het uitging. Regel nummer één van film maken is dat er een ontwikkeling moet zijn. Toen ik Sterre ruw materiaal van de interviews liet terugkijken, raakten we in gespreken en zei ze: “Je haat jezelf.” Dat was misschien confronterend voor mij als mens, maar tegelijkertijd een fijn moment als regisseur, want dat gaf weer richting. Toen kwamen we er als filmcollectief achter - of misschien dat de rest dit allang wist - dat ik de hoofdpersoon van de film was. Toen draaide het perspectief om.’

Benaderde je alle privégesprekken steeds vanuit jouw rol als regisseur?
‘Ja, maar film maken is voor mij een heel fijne manier om betekenis te geven aan dingen die ik niet zo leuk vind aan mijn leven. Die zelfhaat is best kut, maar in deze film krijgt het een vorm en heb ik er wat aan. En het is best mooi geworden. Het is natuurlijk een gekke situatie als je binnen een verkering na elke ruzie denkt: shit, had ik dit maar opgenomen. Ik ben blij dat die gedachtes er nu niet meer zijn.’

Is jouw worsteling met jezelf nu minder geworden?
‘Nee, niet echt. Het heeft me wel bewust gemaakt van een patroon. Dat ik mijn onzekerheid op anderen projecteer. Maar het is niet zo dat ik dat nu helemaal niet meer doe. Ik denk dat de film een pleidooi is voor rust proberen te vinden in de onrust. Maar ik hoop vooral dat ik een film over de liefde heb gemaakt.’

Is die liefdevolle insteek ook een tegengeluid te midden van negatievere geluiden?
‘Bij dit onderwerp worden vaak twee uitersten belicht: hele zware queer pain of hele extraverte queer joy. Ik voelde me in beide uitersten nooit thuis. Volgens mij is trans zijn veel complexer en genuanceerder dan dat. Ik wilde iets maken wat komisch, luchtig en lief is. Het is natuurlijk heel grappig dat ik invul dat het heel zwaar is voor Sterre en dat zij dat helemaal niet zo ervaart.

Ook heb ik geprobeerd om mezelf niet te sparen. Ik hoop dat de film iets toevoegt aan het maatschappelijk debat, maar ben er nooit met dat doel aan begonnen. Ik hoop dat het laat zien: een transitie is wat het is, zoals alles dat is: een beetje stom en een beetje fijn.'