Schrijver Jan Brokken vertelt in deze documentaire het verhaal van zijn eigen familie. Zijn ouders en twee oudere broers overleefden ruim drie jaar in Japanse interneringskampen op Sulawesi. Eén op de zes mensen overleefde deze kampen niet. Velen stierven aan honger, uitputting, mishandeling of ziektes. Maar bij terugkeer in Nederland werden zij nauwelijks erkend. “Ach, bij jullie viel het toch wel mee? Wij hadden de hongerwinter!” Het is een opmerking die Brokken in de documentaire herhaalt, met de wrange ondertoon van iemand wiens familie getekend werd door deze oorlog.

Jan Brokken werd pas ná de oorlog geboren. En toch was die oorlog in zijn jeugd voortdurend aanwezig. Hij groeide op tussen de scherven van een verleden dat zijn ouders diep had getekend. Zijn vader leed aan een oorlogstrauma, gebruikte veel medicatie en dronk. Als kind moest Jan samen met zijn moeder zijn vader naar bed tillen als hij, onder invloed van pillen en drank, op de vloer lag. 's Nachts hoorde hij zijn vader schreeuwen van de nachtmerries.

Ook de broers van Brokken droegen het trauma met zich mee. In hun volwassen leven veroorzaakten de spanningen een breuk: ze zagen elkaar nooit meer terug. 

De documentaire volgt Brokken op een persoonlijke reis terug naar Sulawesi, naar de plekken waar zijn familie gevangen zat. Wat betekent het om na de oorlog geboren te worden in een gezin dat nog altijd in oorlog leeft? En waarom heeft Nederland zo lang gezwegen over deze kant van de geschiedenis? Deze documentaire legt niet alleen het persoonlijke verhaal van een schrijver bloot, maar ook een nationaal vergeten hoofdstuk.

Regie: Nathalie Toisuta
Omroep: MAX