Peter van Beek publiceerde vorig jaar het fotoboek The Good, the Bad and the Roma, resultaat van tien jaar lang reizen langs Roma- en Sintikampen door heel Europa. De fotograaf voelt zich altijd een beetje rusteloos, maar juist in de chaos van armoedige Romakampen voelt hij zich thuis. Soms vraagt hij zich af of dat soms in zijn genen zit.

Van Beek werd geadopteerd toen hij vier maanden oud was. Hij zoekt nu al meer dan vijfentwintig jaar contact met zijn biologische moeder. Hij weet wie ze is en waar ze woont, maar heeft haar nooit gesproken. Soms rijdt hij langs haar huis en gluurt over de schutting om een glimp van haar op te vangen.

Daar waar tv-programma’s als Spoorloos ophouden, namelijk als verloren gewaande familieleden elkaar huilend in de armen vallen, gaat ‘De fotograaf, de havenzanger en de vrouw die niet gekend wil worden' verder. Het is een verhaal over bloedbanden en de drang om te weten waar je vandaan komt, met een onverwachte rol van een van de oude Havenzangers.

 Vijf jaar geleden begon grafisch vormgever Richard Sluijs met het verzamelen van verhalen van mensen voor wie het plegen van zelfmoord nog de enige uitweg uit de economische crisis bleek. Aanvankelijk deed hij dit als relatieve buitenstaander, tot het noodlot op dramatische wijze ook zijn eigen familie trof. Nu is er het letterlijk en figuurlijk inktzwarte boek 'The Complete Lexicon of Crisis Related Suicides'. Emmie Kollau sprak met Richard Sluijs